Miano „łysienie bliznowaciejące” odnosi się do grupy chorób, które powodują nieodwracalną utratę włosów na skutek zastąpienia mieszków włosowych przez tkankę łączną włóknistą i zeszkliwiały kolagen.Tkanka łączna bliznowaciejąca może samoistnie pojawić się w miejscach mieszków włosowych i stopniowo zajmować kolejne obszary skóry głowy bądź ciała lub przez wtórne uszkodzenie skóry głowy. Łysienie na pewno nie jest czynnikiem wpływającym na korzyść wizualnej oceny chorego, ale zwykle niesie ze sobą nie tylko obszary wolne od owłosienia, lecz o wiele gorsze problemy zdrowotne, nad którymi warto się pochylić.
Ze względu na przyczynę powstania łysienie bliznowaciejące możemy podzielić na dwa rodzaje: występujące samoistnie i wtórne. W pierwszym przypadku z niewiadomych przyczyn tkanka łączna zajmuje mieszki włosowe i stopniowo rozwija się dalej, w drugim natomiast przyczyna tkwi w wewnątrz mieszka bądź blizna rozwija się na skutek urazu czy ogniska zapalnego.
Brak włosów może być spowodowany chorobą genetyczną. Nie oznacza to jednak braku porostu, lecz wiąże się ze „szpilką” włożoną w nasze geny. Choroby z autoagresji, to wszystkie te, gdzie nasze własne komórki, atakują inne komórki, również wchodzące w skład naszego organizmu. Po prostu, z niewiadomych względów uważają je za „ciała obce”, a skoro są obce, trzeba się ich pozbyć. Do akcji wkraczają wówczas limfocyty i neutrofile, mające zdolność do wytwarzania cytokin prozapalnych (białka indukujące zapalenie). Stan zapalny jest niebezpieczny, ponieważ wróży zazwyczaj niszczenie tkanek gospodarza. Zrujnowana tkanka nie zostanie odbudowana tak jak poprzednio, lecz istnieje spore prawdopodobieństwo, że pojawi się na jej miejscu blizna – tak jest oszczędniej z punktu widzenia naszego organizmu. Niestety, tkanka łączna włóknista zastępująca mieszki włosowe nie wytworzy nam nowych włosów… Dlatego też, często okazuje się, że jedynym ratunkiem dla osób borykających się z łysieniem bliznowaciejącym jest transplantacja skóry bądź przeszczep włosów.
Łysienie bliznowaciejące być też powikłaniem infekcji bakteryjnej, wirusowej czy grzybiczej. Wypadanie włosów zależne jest od obszaru skóry, jaki został objęty zapaleniem. Pierwszym niepokojącym symptomem, zwiastującym chorobę jest ogniskowe wypadanie włosów. Ponadto charakterystyczne są też objawy cechujące stan zapalny, takie jak: zaczerwienienie, opuchlizna, świąd, pieczenie, ropne rany i nacieki. To właśnie na te zmiany powinniśmy w pierwszej kolejności zwrócić uwagę. Opisane objawy ponadto mogą także towarzyszyć chorobom nowotworowym.
Diagnostyka oparta jest na rozmowie z pacjentem, badaniu przedmiotowym i badaniach dodatkowych. Z samego wywiadu łatwo uchwycić czy w życiu pacjenta nie wydarzyło się coś szczególnego, co mogło ewentualnie wpłynąć na rozwój choroby np. uraz, wypadek, oparzenie, infekcja. Ważne jest też to, by dowiedzieć się, czy w rodzinie nie zdarzały się przypadki chorób autoimmunologicznych. W badaniu przedmiotowym dermatolog bada chorobowo zmienione miejsca skóry głowy. Już na tym etapie diagnostyka wiele mówi. W przypadku łysienia bliznowaciejącego widoczny jest bowiem, zanik mieszków włosowych. Aby móc dokładnie przekonać się, co jest przyczyną choroby należy dokonać biopsji tkanki i mikroskopowo obejrzeć materiał. Badania laboratoryjne umożliwiają z kolei potwierdzenie bądź wykluczenie roli drobnoustrojów w procesie bliznowacenia.
Dodaj komentarz